 Zakończyły się konsultacje projektu Strategii Cyfryzacji Państwa. Przyglądam się mu dziś w Oku: Rok temu pisałem, że potrzebny jest kopernikański przewrót w myśleniu o technologii i jej regulacjach, odejście od naiwnego technosolucjonizmu, traktowania wdrażania nowych technologii jako celu samego w sobie. Cenne jest więc, że autorzy projektu deklarują: > uznajemy za główny cel niniejszej strategii podnoszenie jakości życia dzięki cyfryzacji. 🧵 9 comments
Autorzy projektu zaznaczają, że „zbyt mały nacisk [kładziony jest] na rozwój miękkich kompetencji przyszłości”, wielokrotnie wspominają też o konieczności rozwijania umiejętności krytycznego myślenia, krytycznej oceny jakości i wiarygodności źródeł. Uznanie kompetencji miękkich za „kompetencje przyszłości” w kontekście cyfryzacji to postęp! Dobrze też, że projekt Strategii jednoznacznie odnotowuje „rosnące koszty psychospołeczne związane ze sferą cyfrową” i wprost określa „modele biznesowe oparte na uzależnianiu użytkowników od treści i algorytmach śledzących” prowadzące do „osłabienia więzi społecznych czy polaryzacji debaty publicznej” jako problem, który wymaga „kompleksowej odpowiedzi”. „Uzależnienie od rozwiązań dostarczanych przez zewnętrznych dostawców” słusznie wymienione jest w dokumencie jako jedno z zagrożeń w obszarze rozwoju cyfrowego państwa. Otwarte pozostaje pytanie, jakie to będzie miało przełożenie na rzeczywistość. Polska administracja rozwiązaniami Big Techów stoi. Większość polskich polityków i polityczek, w tym z partii wchodzących w skład koalicji rządowej, wciąż głównie publikuje na zamkniętych sieciach społecznościowych. Tu ukłon dla @polamatysiak (i @mkljczk) za interpelację „W sprawie obecności administracji publicznej w mediach społecznościowych, neutralności technologicznej oraz suwerenności cyfrowej”: „Tworzenie i wykorzystywanie otwartego oprogramowania jest ważnym narzędziem pozwalającym zapewnić suwerenność cyfrową. Pozwala zmniejszać zależność od określonego, komercyjnego oprogramowania; zwiększa przejrzystość i kontrolę nad wykorzystywanymi technologiami, jest też bardziej efektywne kosztowo” – czytamy w projekcie Strategii. Projekt przewiduje „wprowadzenie instrumentu finansowania dla firm i programistów na tworzenie otwartego oprogramowania”. 🎉 Zabrakło: Public Money Public Code. Bezpieczeństwo cyfrowe ujęte jest szerzej: „również w kontekście zdrowia psychicznego czy ochrony obywateli przed szkodliwymi treściami.” Dobrze, że wśród zagrożeń cyberbezpieczeństwa wymienione zostały nie tylko „wzrost liczby cyberataków” czy „niski priorytet cyberbezpieczeństwa w polskich firmach oraz w administracji”, ale również mniej oczywiste zagrożenia związane z „popularyzacją smart-urządzeń (IoT – internet rzeczy, ang. Internet of Things)”. Nie można niestety powiedzieć, że projekt Strategii całkiem uchronił się od technosolucjonizmu. Zupełnie arbitralne „50 proc. firm i 80 proc. urzędów wykorzystuje technologie sztucznej inteligencji” wygląda na liście Wybranych celów na 2035 r. zgoła komicznie. 🫠 W projekcie Strategii też bez sensu znalazły się "technologie blockchain". 🙄 To jak postulować, żeby do 2035 r. jakaś część polskich przedsiębiorstw i instytucji publicznych koniecznie korzystała, powiedzmy, ze śrubokrętów udarowych. I specjalny bonus dla fedi – nie umieściłem tego w tekście, ale chcę to docenić, więc doceniam tu – w całym 195-stronicowym dokumencie ani razu nie padają słowa "haker" ani "hakować"! 👏 Są "haktywiści" (raz), w sensownym kontekście. Są "hackatony", też poprawnie użyte i wyjaśnione. Cała wielka sekcja projektu Strategii poświęcona jest cyberbezpieczeństwu, atakom cyfrowym, i tak dalej – i okazuje się, że da się o tym pisać bez "szczucia hakerem"! Można? Można. :blobcatcoffee: |
Gregory's Server
Od dawna w Polsce pokutuje myślenie sprowadzające „kompetencje cyfrowe” niemal wyłącznie do umiejętności technicznych – zdolności obsługi urządzeń czy aplikacji potrzebnych w codziennym życiu, pracy, edukacji.
Projekt Strategii Cyfryzacji Państwa zdaje się unikać tej pułapki: „Obywatele muszą nie tylko umieć korzystać z technologii cyfrowych, ale także robić to w zdrowy sposób, znać zasady higieny cyfrowej czy umieć rozpoznać dezinformację.”